Nikol A-2

Jest piękna, nietypowa i wszechstronna - Jednosilnikowa szkolna i obserwacyjna łódź latająca (amfibia).

Jej nazwa pochodzi od nazwiska inżyniera Jerzego Nikola. Była jego osobistym projektem. Rozpoczął pracę nad tym nietypowym samolotem - amfibią w 1929 roku. Samolot miał posłużyć jako "demonstrator technologii" dla projektowanej dwusilnikowej czteromiejscowej amfibii A-1. W 1934 roku dokonano badań w tunelu aerodynamicznym w Warszawie modelu tego samolotu. Wyniki badań aerodynamicznych były pomyślne i w 1935 roku projekt i obliczenia samolotu A-2 uzyskały pozytywną opinię Instytutu Badań Technicznych Lotnictwa (IBTL). Konstruktor nadał mu wtedy nazwę Nikol A-2.

Nowym samolotem w 1935 roku zainteresowało się Kierownictwo Marynarki Wojennej, które zamierzało zastosować samolot-amfibię Nikol A-2 jako samolot pokładowy stawiacza min ORP "Gryf". Także Morski Dywizjon Lotniczy chciał go używać jako samolot szkolny i patrolowy.

Do budowy prototypu samolotu Nikol A-2 przystąpiono w warsztatach parku lotniczego MDL w Pucku. Budowa prototypu trwał długo, ze względu na miejsce jego budowy i zakończona została dopiero w marcu 1939 roku.

Pierwszy lot samolotu Nikol A-2 odbył się 4 marca 1939 roku, a próby w locie trwały do końca sierpnia 1939 roku.

Po wybuchu II wojny światowej samolot-amfibia Nikol A-2 1 września 1939 roku został ewakuowany do portu wojennego na Helu. Tam został kilkakrotnie ostrzelany i uszkodzony w czasie bombardowań portu przez lotnictwo niemieckie.

Po zajęciu Helu przez Niemców, samolotem Nikol A-2 zainteresowało się lotnictwo niemieckiej marynarki wojennej i wywiozło go do Niemiec. Tam został wyremontowany i służył jako eksponat w jednej z baz morskich. Najprawdopodobniej został zniszczony w wyniku działań wojennych.

A-2 była dwumiejscową jednosilnikową łodzią latającą wyposażoną dodatkowo w chowane ręcznie podwozie kołowe ze stałą płozą lub kółkiem ogonowym. Koła chowane były do wnęk w dolnej powierzchni skrzydła przy pomocy korby w kabinie pilota, a wypuszczane samoczynnie pod własnym ciężarem, po zwolnieniu blokady. Konstrukcja samolotu była drewniana, kryta sklejką i płótnem. Silnik umieszczono w gondoli wysoko nad kadłubem, dzieki czemu odsunięto śmigło od powierzchni wody. Śmigło pracowało w układzie pchającym. Zastosowano podwójne usterzenie pionowe, aby odsunąć stateczniki od strefy zaburzeń spowodowanych strumieniem zaśmigłowym. Dwóch członków załogi miało miejsca obok siebie we wspólnej kabinie umieszczonej w przodzie kadłuba przed skrzydłem.

Dane techniczne:
Napęd - De Havilland Gipsy Major
Moc - 130 KM (96 kW)

Wymiary:
Rozpiętość - 12,6 m
Długość - 7,70 m
Wysokość - 3,10 m
Powierzchnia nośna - 21,50 m²

Masa:
Własna - 630 kg
Użyteczna - 320 kg
Startowa - 950 kg
Zapas paliwa - 235 l

Osiągi:
Prędkość maksymalna - 147 km/h
Prędkość przelotowa - 120 km/h
Prędkość wznoszeniowa - 2,4 m/s
Pułap - 3800 m
Zasięg - 600 km



Opracowane na podstawie Wikipedii i samoloty.ow.pl